By Ένα φαινομενικά αφελές ερώτημα, που όμως οι ακριβείς υπολογισμοί των New York Times, σε βάζουν σε σκέψεις. Όχι για να το κάνεις, αλλά για την απεραντοσύνη του σύμπαντος.
H άκρη του παρατηρήσιμου σύμπαντος είναι περίπου 434.000.000.000.000.000.000.000 χιλιόμετρα μακριά, ένα μέγεθος που μάλλον πολύ δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε. Οι New York Times για να δείξουν αυτήν την απεραντότητα που μας περιβάλει, έκατσαν και υπολόγισαν πόσα χρόνια θα χρειαστείς για να φτάσεις σε αυτό το μέρος. Αν, λοιπόν, οδηγήσεις με σταθερή ταχύτητα 100χλμ την ώρα, τότε θα χρειαστείς 480.000.000.000.000.000 χρόνια για να φτάσεις εκεί, ή ακόμα καλύτερα, θα χρειαστείς 35 εκατομμύρια φορές την τρέχουσα ηλικία του σύμπαντος.
Και αν ποτέ προσπαθήσεις να το κάνεις, αυτό θα είναι και ένα επικίνδυνο ταξίδι, όχι τόσο λόγω των αντικειμένων που θα συναντάς στο διάστημα αλλά λόγω της κακής στατιστικής που ακολουθεί τους οδηγούς.
Βλέπεις, στις Ηνωμένες Πολιτείες ο μέσος οδηγός υφίσταται περίπου ένα θανατηφόρο ατύχημα ανά 160 εκατομμύρια χιλιόμετρα που διανύει. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος κατασκεύαζε έναν αυτοκινητόδρομο έξω από το ηλιακό σύστημα, οι περισσότεροι οδηγοί δεν θα περνούσαν καν τη ζώνη των αστεροειδών.
Ακόμη και οι οδηγοί φορτηγών, που συνηθίζουν να οδηγούν μεγάλες αποστάσεις σε αυτοκινητόδρομους και έχουν χαμηλότερο ποσοστό σύγκρουσης ανά χιλιόμετρο σε σχέση με άλλους οδηγούς, και πάλι θα ήταν μάλλον απίθανο να κατάφερναν να έφταναν έστω μέχρι τον Δία.
Με βάση τα εθνικά ποσοστά ατυχημάτων των ΗΠΑ, οι πιθανότητες ενός οδηγού να ταξιδέψει 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός χωρίς σύγκρουση θα ήταν περίπου 1 στις 10¹⁰^¹⁵. Αυτό το ποσοστό είναι περίπου το ίδιο με την πιθανότητα ένας πίθηκος με μια γραφομηχανή να πληκτρολογήσει ολόκληρη τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, χωρίς τυπογραφικά λάθη, 50 φορές στη σειρά.
Στην πραγματικότητα, για να μην πάθεις κάποιο θανατηφόρο ατύχημα θα χρειαζόσουν ένα 100% self driving αυτοκίνητο.
Την ίδια στιγμή, αυτό το αυτοκίνητο θα χρειαζόταν μία αδιανόητη ποσότητα καυσίμων, θα χρειαζόταν μία σφαίρα στο μέγεθος του φεγγαριού που να είναι γεμάτη όλη με βενζίνη.
Ταυτόχρονα, το αυτοκίνητό σου θα χρειαζόταν να περάσει από περίπου 30 εκατομμύρια αλλαγές λαδιών, απαιτώντας ένα δοχείο με λάδι κινητήρα τόσο μεγάλο όσο ο όγκος του Αρκτικού Ωκεανού. (Μια παλιά συμβουλή λέει ότι πρέπει να αλλάζουμε το λάδι κάθε 5.000 χιλιόμετρα, αλλά οι περισσότεροι ειδικοί αυτοκινήτων συμφωνούν ότι αυτό είναι μύθος -οι σύγχρονοι βενζινοκινητήρες μπορούν άνετα να διανύσουν δύο ή τρεις φορές μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ των αλλαγών.)
Ταυτόχρονα, θα χρειαζόσουν 10¹⁷ τόνους σνακ, κάτι που σημαίνει ότι θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες διαγαλαξιακά σημεία που θα μπορούσες να κάνεις στάση, διαφορετικά το αυτοκίνητό σου θα έπρεπε να βρει τρόπο να τα χωρέσει όλα αυτά εξαρχής.
Θα είναι μια πολύ μεγάλη διαδρομή κατά την οποία το τοπίο δεν θα αλλάξει καθόλου. Τα περισσότερα από τα ορατά αστέρια θα καούν πριν καν βγεις από τον γαλαξία μας. Αν θες να δοκιμάσεις να αγγίξεις ένα αστέρι που να έχει θερμοκρασία δωματίου, σου προτείνω να σχεδιάσεις μια διαδρομή που θα σε μεταφέρει πέρα από τον πλανήτη Kepler-1606. Αυτός ο εξωπλανήτης βρίσκεται 2.800 έτη φωτός μακριά, οπότε όταν το προσπεράσεις μετά από 30 δισεκατομμύρια χρόνια, θα έχει κρυώσει αρκετά ώστε να έχει μια άνετη θερμοκρασία δωματίου. Αν και πιθανότατα θα έχει πάψει να υπάρχει μέχρι να φτάσεις εκεί.
Μόλις καούν τα αστέρια, θα πρέπει να βρεις μια νέα πηγή ψυχαγωγίας. Ακόμα κι αν πάρεις μαζί σου κάθε audiobook που υπάρχει, κάθε επεισόδιο podcast που έχει ηχογραφηθεί ποτέ, αυτά δεν θα είναι αρκετά για να φτάσεις καν μέχρι την άκρη του ηλιακού συστήματος.
Παράλληλα, ο Βρετανός ανθρωπολόγος Ρόμπιν Ντάνμπαρ πρότεινε ότι ο μέσος άνθρωπος διατηρεί περίπου 150 κοινωνικές σχέσεις. Την ίδια στιγμή, ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έχουν ζήσει ποτέ πάνω στον πλανήτη μας είναι λίγο πάνω από τα 100 δισεκατομμύρια.
Με αυτά τα δεδομένα, σκέψου τώρα ότι ένα οδικό ταξίδι 10¹⁷ ετών θα ήταν αρκετό για να επαναλάβει τις ζωές καθενός από αυτούς τους ανθρώπους σε πραγματικό χρόνο -σε ένα είδος ντοκιμαντέρ χωρίς κανένα κόψιμο- και στη συνέχεια θα μπορούσες να ξαναδείς το κάθε ένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ 150 φορές, και κάθε φορά με διαφορετικό audio σχολιασμό από τα 150 άτομα που γνώριζαν καλύτερα το θέμα. Άπλα πάρε τον χρόνο σου και σκέψου το.
Μέχρι να ολοκληρώσεις την παρακολούθηση αυτού του ντοκιμαντέρ για την ανθρώπινη ιστορία, θα είχες και πάλι διανύσει μόλις κάτι λιγότερο από το 1% της διαδρομής μέχρι την άκρη του σύμπαντος, επομένως θα είχες άφθονο χρόνο για να ξαναδείς ολόκληρο το έργο -κάθε ανθρώπινη ζωή και με τους 150 audio σχολιασμούς- άλλες 100 φορές προτού τελικά φτάσεις στον προορισμό σου.
Μόλις φτάσεις στην άκρη του παρατηρήσιμου σύμπαντος, θα μπορούσες να περάσεις άλλα 4,8 × 10¹⁷ χρόνια οδηγώντας πίσω στο σπίτι, αλλά επειδή δεν θα υπάρχει Γη για να επιστρέψεις – μόνο οι μαύρες τρύπες και οι παγωμένοι φλοιοί των αστεριών θα παραμείνουν- , θα είναι καλύτερα μάλλον απλώς να συνεχίσεις να ταξιδεύεις προς τα μπρος.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, η άκρη του παρατηρήσιμου σύμπαντος δεν είναι και η άκρη του πραγματικού σύμπαντος. Είναι απλώς το πιο μακρινό σημείο που μπορούμε να δούμε γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος που χρειάζεται για να φτάσει σε εμάς το φως από πιο μακρινά μέρη του διαστήματος. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ο ίδιος ο χώρος τελειώνει σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, αλλά δεν ξέρουμε και πόσο μακρύτερα πηγαίνει. Μπορεί απλώς να συνεχίζεται για πάντα.
Η άκρη του παρατηρήσιμου σύμπαντος δεν είναι η άκρη του διαστήματος, είναι απλώς η άκρη του χάρτη και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να βρεις μπροστά σου αν την ξεπεράσεις. Δεν υπάρχει σήμερα τρόπος για να είσαι σίγουρος τι θα βρεις όταν τη διασχίσεις. Και πιθανότατα να μην υπάρξει και ποτέ.
