By Μια κοπέλα, γνωστή του Καρλ Γιουνγκ, ονόματι Μαίρη Ρέινολντς, που ζούσε στην Πενσυλβάνια, έπεσε σε βαθύ ύπνο, που κράτησε είκοσι ώρες. Οταν ξύπνησε, η μνήμη της είχε ολότελα σβήσει – δεν θυμόταν ούτε ποια ήταν, ούτε καν τη γλώσσα της. Χρειάστηκε να ξαναμάθει τα πάντα από την αρχή, σαν παιδί, παρότι χρειάστηκε γι αυτό μόνο μερικές εβδομάδες. Πέντε εβδομάδες αργότερα, ξύπνησε ένα πρωί και συνέχισε τη ζωή της από εκεί που την είχε αφήσει, την τελευταία φορά. Δεν θυμόταν απολύτως τίποτε από τις τελευταίες πέντε εβδομάδες.
Τα επόμενα δεκαέξι χρόνια, δύο προσωπικότητες της Ρέυνολντς εναλλάσσονταν, ώσπου τελικά, η «προσωπικότητα Νο 2» εμφανιζόταν σχεδόν σε σταθερή βάση. Η γυναίκα πέθανε ξαφνικά, σε ηλικία 61 ετών, έπειτα από έναν πόνο στο κεφάλι – κάτι που ακούγεται σαν εγκεφαλική αιμορραγία.
Αυτό στο οποίο δεν κατορθώνει να δώσει εξήγηση ο Γιουνγκ – κι αυτό που φαίνεται ολοκάθαρα στην αρχική αναφορά – είναι ότι οι δύο «Μαίρη Ρέυνολντς» ήταν ουσιαστικά δύο διαφορετικά άτομα. Το αυθεντικό ήταν μια βαρετή κοπέλα, επιρρεπής σε κρίσεις μελαγχολίας και ποτέ ιδιαίτερα ζωντανή. Η «δευτερεύουσα προσωπικότητα» ήταν χαρωπή, σκανταλιάρα και γεμάτη ενέργεια.
Η πρώτη Μαίρη Ρέυνολντς ήταν σπιτόγατα. Η δεύτερη αγαπούσε τη Φύση και πήγαινε μακρινούς περιπάτους με το άλογο. Η «τελική» Μαίρη Ρέυνολντς ήταν επίσης εύθυμη και ζωηρή, αλλά ταυτόχρονα σοβαρή και πρακτική, χωρίς ίχνος της παλιάς της μελαγχολίας.
Από την περίπτωση αυτή φαίνεται να μορφοποιείται μια αδρή ερμηνεία. Η «Μαίρη Νο 1» – η καταθλιπτική – είχε αποκτήσει αυτό που ο Ουίλιαμ Τζέιμς ονομάζει «συνήθεια κατωτερότητας προς τον πραγματικό εαυτό της». Επειδή η «στάση» της προς τη ζωή ήταν αρνητική και απαισιόδοξη, είχε περιέλθει σε κατάσταση μόνιμης έλλειψης ζωντάνιας. Ηταν σαν ο υποσυνείδητος νους της να της είπε σε κάποια φάση: «Κοίτα να δεις, χαραμίζεις τη ζωή σου, και τη δική μου. Πρέπει να ξεφύγεις απ’ αυτό αμέσως» και μετά, εφάρμοσε ένα είδος θεραπείας σοκ.
Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν αρκετά απρόσφορο – μια Μαίρη δίχως μνήμη, σαν νεογέννητο παιδί. Ηταν και επικίνδυνο. Σε μια περίπτωση που πήγαινε ιππασία σε ένα δάσος, η Μαίρη Νο 2 ήρθε αντιμέτωπη με μια μαύρη αρκούδα, που σηκώθηκε στα πισινά της πόδια και της βρυχήθηκε. Η Μαίρη Νο 2 έμοιαζε άνοση στο φόβο. Οταν το άλογό της αρνήθηκε να προχωρήσει, εκείνη ξεπέζεψε και προχώρησε άφοβα προς την αρκούδα, ανεμίζοντας το μπαστούνι ιππασίας. Η αρκούδα έκανε μεταβολή και έφυγε γρυλίζοντας.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η Μαίρη Νο 2 διέσχιζε τα δάση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τον κίνδυνο από κροταλίες, χαλκοκέφαλα φίδια ή ακόμα και πάνθηρες.
Ομως, η ριψοκίνδυνη «θεραπεία σοκ» δούλεψε. Η ανεύθυνη, άστατη Μαίρη Νο 2, συγχωνεύτηκε σιγά-σιγά με τη Μαίρη Νο 1, και το αποτέλεσμα ήταν μια Μαίρη Νο 3 πολύ ικανοποιητική.
Υποθέτοντας ότι η εξήγηση είναι ορθή, τότε γιατί το υποσυνείδητο έπρεπε να παίξει τόσο επικίνδυνο παιχνίδι; Εάν είχε τα δύναμη να σβήσει τη μνήμη της Μαίρης, τότε γιατί δεν δημιούργησε κατευθείαν τη Μαίρη Νο 3;
Η προφανής απάντηση είναι ότι το υποσυνείδητο έπρεπε να χρησιμοποιήσει στοιχεία που δεν υπήρχαν στη Μαίρη Νο 1. Είναι σαν η προσωπικότητα να αποτελεί ένα κουτί συναρμολογούμενης κατασκευής. Επειδή η Μαίρη Νο 1 είχε καταναλώσει κάθε διαθέσιμη σοβαρότητα και σύνεση, η Μαίρη Νο 2 έπρεπε να συναρμολογήσει και να διαχειριστεί τη ζωή της χωρίς να χρησιμοποιήσει αυτά τα προσόντα.
Ο ψυχολόγος Πιερ Ζανέ παραθέτει την εξίσου περίεργη περίπτωση της Λεονί Ζαρ. Από την παιδική της ηλικία η Λεονί πάθαινε κρίσεις «υπνοβασίας». Ηταν μια φτωχή χωρική με σύζυγο και δύο παιδιά. Οταν υποβλήθηκε σε ύπνωση, έγινε ένας ζωηρός και ζωντανός χαρακτήρας, εύθυμος και σαρκαστικός. Η Λεονί Νο 2 αρνιόταν κατηγορηματικά ότι ήταν το ίδιο άτομο με τη Λεονί Νο1. Παραδεχόταν ότι τα παιδιά της Λεονί Νο 1 ήταν δικά της, αλλά αρνιόταν να αποδεχτεί τον σύζυγό της.
Τελικά, άρχισε να εμφανίζεται μια Λεονί Νο 3, ο χαρακτήρας της οποίας ήταν πολύ ανώτερος των Λεονί 1 και 2. Αναφερόταν στη Λεονί Νο 1 ως «καλή και ηλίθια γυναίκα, αλλά όχι εγώ» και στη Λεονί Νο 2 ως «τρελό πλάσμα».
Οταν συνήλθε από την ύπνωση, η Λεονί Νο 1 δεν ήξερε τίποτα για τα άλλα δύο εγώ της, παρότι εκείνα ήξεραν τα πάντα γι αυτή. Και αυτό είναι τυπικό χαρακτηριστικό σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πηγή: Colin Wilson / Nobile
